به درمان بدبینی خود کمک کنید

[ad_1]

بدبینی موجب تفسیر منفی از وقایع و رفتار دیگران می‌شود و برای درمان بدبینی، فرد بدبین باید یاد بگیرد که افکار مثبت را جایگزین افکار منفی کند.

چگونه بدبین نباشیم؟ اگر به دنبال پاسخ این پرسش هستید گام بزرگی برداشته‌اید. این که شما به دنبال راهی باشید که بتوانید به جهان اطرافتان با دید مثبت‌تری نگاه کنید بدین معناست که اولین و مهمترین قدم را در جهت داشتن زندگی زیباتر برداشته‌اید. اما این کافی نیست. لازم است تا در زمینه درمان بدبینی بیشتر بدانیم.

بدبینی چیست؟

همه ما ممکن است در مواردی و در برهه‌هایی از زندگی نسبت خودمان، اطرافیانمان و یا حتی به آینده بدبین بوده و حتی ناامید شویم. اما بدبینی نوعی اختلال روانی است که درجات مختلفی دارد. فرد بدبین در هر اتفاقی تنها به جنبه‌های منفی آن توجه می‌کند و تجربیات منفی، او را وادار می‌کند که از روی بی اعتمادی به موضوعات اطراف خود نگاه کند و این موضوع در همه ارکان زندگی او تاثیرگذار است. زیبایی‌ها و نیکویی‌ها را نمی‌بیند یا از دیدن آنها لذت نمی‌برد. این بدبینی فرد ممکن است به تمامی حیطه‌های زندگی کشیده شود.

به گفته برخی روانشناسان گاه شکست‌های پی در پی در عرصه خانوادگی، شغلی و روابط اجتماعی منجر به بروز بدبینی و یاس در افراد می‌شود. و کاملاً مسلم است که این دسته از افراد به دلیل سد بزرگ افکار منفی به سختی قادرند که ارتباط رضایت بخشی را با دیگران تجربه کنند. چرا که از نظر این دسته از افراد آدم‌های دیگر پیوسته به دنبال سوء استفاده و منفعت طلبی می‌باشند.

فرد بدبین با دیدی منفی و ذهنی تاریک رویدادها را تفسیر می‌کند. همواره احتمالات منفی را واقعی و احتمالات مثبت را دور از ذهن می‌داند. او بدترین احتمال را محتمل‌ترین احتمال می‌داند و هیچ‌گاه نمی‌تواند با دید مثبت به وقایع نگاه کند، در نتیجه امکان اعتماد کردن از او سلب می‌شود و نگرانی از بروز مشکلات و اتفاقات ناخوشایند تمام ذهن و فکرش را فرا می‌گیرد.

کسی که دچار بدبینی است ممکن است بی‌جهت بر اساس برداشت‌های خود به کسی بی اعتماد و بدبین شود. حتی اگر شواهدی وجود داشته و فرد خاطی به خاطر اشتباهش پشیمان باشد، فرد بدبین دیگر به او اعتماد نمی‌کند. ممکن است فردی به چیزی بدبین باشد و این بدبینی نادرست نباشد اما شواهد و دلایلی که برای سوء ظن خود بیان می‌کند دور از ذهن و خیالی هستند. پس مهم نیست که ادعای یک فرد بدبین درست باشد، مهم نحوه استدلال و نتیجه گیری فرد از وقایع است.

آیا بدبینی به دیگران به ما کمک می‌کند؟

در مبانی حقوق و قوانین مدنی اصل این است که همه افراد بی‌گناه هستند مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. اثبات گناه کار بودن کار هر کسی نیست و نیاز به شواهد محکم دارد. شایسته نیست فقط با چند دلیل کوچک یا احساس درونی، کسی را به خیانت و عدم وفاداری و دزدی و کلاهبرداریی و غیره متهم کنیم. در زندگی گاهی لازم است بعضی مسائل را نادیده بگیریم، در غیر این صورت زندگی را برای خود سخت می‌کنیم. اگر ما انرژی خود را برای پی بردن به خلاف‌های دیگران صرف کنیم، وقت و انرژی خود را هدر داده‌ایم و به مشکل برخواهیم خورد. اگر کسی خلافی را در دراز مدت تکرار کند حتماً آشکار می‌شود پس نگران نباشید!

چگونه بدبین نباشیم؟

با کمک نکات زیر می‌توانید به درمان بدبینی خود کمک کنید:

• از جملات مثبت زیاد استفاده کنید. من دیگران را دوست دارم، من خوش بین هستم.
• افکار منفی، بدگویی و عیبجویی از خود را از ذهنتان بیرون کنید.
• در مورد مسائل و اتفاقات گذشته فکر نکنید، فقط از آن‌ها تجربه بگیرید و به راهتان ادامه بدهید.
• بیشتر با افرادی در ارتباط باشید که شما را تشویق به این کار نکنند.
• ‌برای بدبینی‌های خود جریمه در نظر بگیرید. ‌مثلا می‌توانید به فردی که نسبت به او بدبینی کرده‌اید، رجوع کنید و از او معذرت خواهی کنید.
• هدف‌های بزرگ را به هدف‌های کوچکتر تقسیم کنید، تا زیر بار سنگین وظایفتان فلج نشوید. با دستیابی به هر هدف اولیه، شاهد یک پیشرفت خواهید بود و نگاهتان مثبت خواهد شد.
• زمان‌هایی را که در گذشته بدبینی به سراغتان آمده را به یاد آورید و به خود یادآور شوید که چگونه آن را پشت سر گذاشته‌اید.
• سعی کنید اعتماد به نفستان را بالا ببرید و با این کار، رفتارهایتان جنبه‌ مثبت بیشتری خواهند گرفت.
• قبل از اینکه چیزی بگویید، فکر کنید. خود را مجبور کنید که برای چند روز هیچ حرف منفی بر زبان نیاورید.
• برای خود و دیگران ارزش بیشتری قائل شوید و قبولشان داشته باشید.
• دیدگاهتان را تغییر دهید و به افراد نیازمند کمک کنید، چون این باعث می‌شود که جنبه‌های مثبت زندگی خودتان را بهتر ببینید.
• افراد منفی باف و بدبین را از زندگیتان بیرون کنید، زیرا ممکن است تحت تاثیر آنها قرار گیرید. اگر تمایلی به تغییر ندارند، ارتباطتان را با آن‌ها محدود کنید.
• دنبال کارهای فوق برنامه باشید. دنبال یک سرگرمی برای خودتان بگردید. داشتن علائق و سرگرمی‌هایی بیرون از منزل و هر روز ورزش کردن، تأثیرات مثبتی روی مغزتان می‌گذارد.
• تفکرات مثبت را همیشه جلوی مغزتان بگذارید تا افکار منفی دیگر اجازه غلبه کردن بر شما را پیدا نکنند.

نکات زیر به درمان بدبینی شما نسبت به همسرتان کمک می‌کند:

• به شایعات اطرافیان درباره موضوعات مشابه توجه نکنید. اگر برای برخی افراد اتفاق‌های ناخوشایند افتاده است، این موضوع ارتباطی به زندگی سالم شما ندارد.
• کمی به عقب بروید. ازدواج صحیح و منطقی علاج قبل از واقعه است. اگر ازدواجی از روی پختگی و توام با انتخاب صحیح صورت گرفته است پس، جایی برای شک و تردید به شریک زندگی وجود ندارد.
• همیشه به موضوعات مثبت فکر کنید. اگر همسرتان دیر به منزل می‌آید، لابد در ترافیک گیر کرده است. اگر تلفن‌ موبایل را پیش شما پاسخ نمی‌دهد، لابد فرد مزاحمی است که همسرتان را دچار رنجش خاطر می‌کند و بسیاری موضوعات دیگر.
• زندگی را این قدر به خود و خانواده خود سخت نگیرید، زندگی آن جور که شما فکر می‌کنید، عجیب و غریب نیست.
• خودخواه نباشید. حس ناامنی زمانی پیش می‌آید که فرد خودخواه است و خود را حق به جانب می‌داند. همه زمان همسر شما برای شما نیست. او نیاز دارد زمانی را هم با دوستان خود سپری کند و شما باید به او اطمینان داشته باشید.
• تا زمانی که در کنارتان هست، او را قبول داشته باشید و باورش کنید. وقتی او هست یعنی دوستتان دارد پس با این تفکر با او رفتار کنید.
• اگر همه دنیا و زندگی شما در همسرتان خلاصه شود. این نوع تفکر و وابستگی باعث ایجاد حسادت و تشدید بدبینی می‌شود. انسان‌هایی که همه زندگی خود را در یک فرد خلاصه نمی‌کنند، زندگی سالم‌تری دارند و بیشتر از زندگی راضی هستند.
• همیشه زندگی خود را طوری کنترل کنید که باور داشته باشید نگرانی‌های شما بی مورد هستند و هرگز واقعی نمی‌شوند. خوش بین باشید و هر اتفاق کوچکی را دلیلی بر خیانت همسر فرض نکنید.
• اگر دچار ترس و بدبینی هستید باید روش‌هایی را تمرین کنید و ورزش‌هایی انجام دهید که ذهن و تمرکز شما را بیشتر و عمیق‌تر می‌کنند.
• خودشناسی کنید و با سفر به درون خود افکار منفی را با خوش بینی‌های سازنده جایگزین کنید.
• شاید جلسه‌های روان درمانی یا مشاوره، مدیتیشن و هیپنوتیزم بتوانند در این مسیر شما را یاری برسانند.
• توکل به خداوند را هیچ گاه فراموش نکنید!

گروه روانشناسی ستاره

[ad_2]
لینک منبع

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و درمان آن

[ad_1]

‌PTSD یا اختلال استرس پس از سانحه، اختلالی روانی است که فرد پس از مشاهده یا تجربه مستقیم رویدادی آسیب‌زا که خارج از تحمل اوست ایجاد می‌شود.

اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD تنها اختلالی است که شامل حال تمام افراد نمی‌شود. در واقع تنها کسانی ممکن است به این اختلال دچار شوند که در معرض یک حادثه جدی قرار بگیرند که از تحمل فرد خارج باشد. هم کودکان و هم بزرگسالانی که در برابر سوانح شدیدی چون جنگ یا تجاوز و... قرار گرفته باشند و از نظر روانی آمادگی داشته باشند از ابتلا به این اختلال و پیامدهای آن در امان نیستند. در این مقاله با تعریف، علائم و نشانه‌های تشخیصی و همچنین حقایق بیشتر مربوط به این اختلال آشنا شوید.

تعریف اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه یا آسیب ((Post-Traumatic Stress Disorde نشانگان یا سندرمی است که پس از مشاهده، تجربه مستقیم یا شنیدن یک عامل استرس‌زا و آسیب‌زای شدید مانند تجاوز جنسی، جنگ، تصادف رانندگی، زلزله، آتش سوزی و دیگر عواملی که می‌تواند به مرگ واقعی یا تهدید به مرگ یا وقوع یک سانحه جدی منجر شود، بروز پیدا می‌کند.

البته الزاما همه‌ کسانی که فشارهای روانی شدید را تجربه می‌کنند، گرفتار این نوع اختلال نمی‌شوند. در واقع ترس و فشار روانی که پس از برخورد با این رویدادها در فرد پدید می‌آید باید بیش از اندازه بوده به نحوی که فرد توانایی کنترل شرایط را از دست بدهد. زنان با نرخ شیوع ۱ در ۱۰ و مردان با نرخ شیوع ۱ در ۲۵ در طول زندگی خود به این اختلال مبتلا می‌شوند که این آمارها بیانگر نرخ بیشتر شیوع در زنان می‌باشد. زنان احتمالا این اختلال را بیشتر به دلیل تجاوز یا سوءاستفاده های جنسی در کودکی و بزرگسالی خود تجربه خواهند کرد.

PTSD در کودکان: برخی معتقدند که واکنش تند کودکان در مقابل حوادث بهنجار محسوب می‌شود و پس از مدتی از بین می‌رود. در عین حال برخی دیگر معتقدند که کودکان نیز به اختلال استرس پس از سانحه دچار می‌شوند ولی محرک‌های آنها متفاوت است. مثلا ممکن است تماشای یک فیلم بد در کودکان موجب ایجاد این اختلال شود.

PTSD همراه با دیگر اختلالات: گاهی PTSD همراه با دیگر اختلالات روانی است. این نوع اختلال بسیار شایع‌تر از نوع ساده آن است. این نوع PTSD معمولا با حداقل یک اختلال روانپزشکی مهم دیگر مانند افسردگی، اعتیاد به الکل یا مواد مخدر، هراس، و سایر اختلالات اضطرابی همراه است. تحقیقات نشان می‌دهند که درمان دو اختلال به طور هم زمان دست آورد نتایج بهتری را در پی خواهد داشت. این امر به ویژه برای موارد همراهی اختلال استرس پس از سانحه و اعتیاد به الکل و مواد مخدر، بیشتر صدق می‌کند.

نشانه‌های تشخیصی استرس پس از سانحه

تشخیص این اختلال که از نظر بالینی پریشانی قابل ملاحظه‌ای به وجود می‌آورد برای کسانی مقرر می‌شود که در معرض رویداد آسیب زایی قرار گرفته‌اند که در آن:

• رویدادی را تجربه کرده، شاهد بوده یا با آن مواجه شده‌اند که مرگ واقعی یا تهدید به مرگ یا جراحت جدی یا تهدید جسمانی برای خودشان یا دیگران را دربر داشته است.
• با ترس شدید، درماندگی یا وحشت پاسخ دادند.

این رویدادها آسیب‌زا حداقل به مدت یک ماه به یک یا چند در طریق زیر دوباره تجربه می‌شود:

• یادآوری‌های ناراحت کننده مکرر و مزاحم رویداد آسیب‌زا
• رویاهای ناراحت کننده مکرر از رویداد آسیب‌زا
• عمل کردن یا احساس کردن به صورتی که انگار رویداد آسیب‌زا تکرار شده است (مثلاً مرور ذهنی تجربه، تصاویر ذهنی و توهمات)
• ناراحتی شدید هنگام مواجهه با علائم بیرونی یا درونی که مظهری از آن رویداد هستند یا به آن شباهت دارند.
• واکنش‌پذیری فیزیولوژیکی هنگام مواجه شدن با علائم درونی یا بیرونی که مظهری از آن رویداد بوده یا به آن شباهت دارند.

حداقل برای مدت یک ماه فرد از محرک‌های مرتبط با رویداد آسیب زا اجتناب می‌کنند و کرختی پاسخدهی کلی در او جود دارد که با حداقل سه مورد زیر نشان داده می‌شود:

• تلاش برای اجتناب کردن از افکار، احساسات یا مکالمات مربوط به رویداد آسیب‌زا
• تلاش برای اجتناب کردن از فعالیت‌ها، مکان‌ها، یا افردی که خاطرات سانحه را تحریک می‌کنند.
• ناتوانی در به یادآوری جنبه مهمی از رویداد آسیب‌زا
• کاهش محسوس علاقه به فعالیت‌های مهم یا مشارکت در آنها
• احساس جدایی از دیگران یا بیگانگی با آنها
• محدود بودن دامنه عاطفه (مثلاً ناتوانی در تجربه کردن احساس‌های عاشقانه)
• احساس کوتاه بودن آینده (مانند احساس بدبینی نسبت به شغل، خانواده و زندگی)

حداقل به مدت یک ماه نشانه‌های مداوم افزایش انگیختگی وجود دارد که با حداقل دو مورد زیر نشان داده می‌شود:

• مشکل به خواب رفتن یا خفته ماندن
• تحریک پذیری یا طغیان‌های خشم
• مشکل تمرکز
• گوش به زنگ بودن
• پاسخ یکه خوردن مفرط

حقایقی در مورد اختلال استرس پس از سانحه

• اگر علائم مشاهده شده شدید باشد و تا یک ماه ادامه داشته باشد استرس حاد نام دارد و اگر از یک ماه بگذرد PTSD است.
• علائم گاهی خیلی دیر (حتی گاهی پس از 30 سال) خود را نشان می‌دهند.
• احتمال رخ دادن PTSD در افراد روان رنجور بالاتر است.
• درمان این اختلال در کودکان و بزرگسالان تقریبا یکسان است.
• اختلال استرس پس از سانحه، مانند هر اختلال روانشناختی دیگر، یک ضعف شخصیتی نیست. بعضی از مبتلایان به این اختلال ممکن است استعداد ژنتیکی ابتلا به ان را داشته باشند.
• مطالعات نشان می‌دهند که اکثریت قریب به اتفاق مبتلایان به PTSD، پرخاشگر نیستند و تنها ۸ درصد از کل جمعیت این بیماران مرتکب رفتارهای خشونت آمیز شده‌اند.
• به نظر می‌رسد زمینه ژنتیکی، نژاد و دوران کودکی در ایجاد این بیماری مؤثر هستند.

درمان اختلال استرس پس از سانحه

در درمانPTSD  هم دارودرمانی و هم روان درمانی در مورد این اختلال مورد استفاده قرار گرفته‌اند و می‌گیرند. اما ظاهرا روان درمانی اثربخش‌تر بوده است:

دارودرمانی: دارو درمانی می‌تواند به بهبود این اختلال کمک کند اما باعث درمان کامل این اختلال روانی نمی‌شود. داروهای ضدافسردگی SSRI در بهبود آن اثرگذار هستند.

روان درمانی: روان‌درمانی اختلال استرس پس از سانحه به روش‌های گوناگونی انجام می‌شود که بستگی به رویکرد روان‌شناس دارد. یکی از بهترین روش‌ها برای درمان، روش درمان شناختی-رفتاری یا CBT است. درمان PTSD ممکن است ماه ها به طول بیانجامد. بهبود فرد به این بستگی دارد که تا چه اندازه با روان‌شناس همکاری کند. یکی دیگر از روش‌های درمانی، حساسیت‌زدایی با حرکات چشم و پردازش دوباره یا EMDR است. EMDR تکنیکی است که از حرکت‌‌های چشم برای کمک به مغز به منظور پردازش تداعی‌ها و منطقی‌سازی رویدادهای تروماتیک بهره می‌گیرد. این روش درمانی نیز یکی از روش‌هایی است که در درمان این اختلال بسیار اثرگذار بوده است.

حقایق، باورهای غلط و برچسب‌ها در مورد اختلال استرس پس از سانحه باعث می‌شوند تا مبتلایان به آن به دلیل ترس از برچسب‌هایی که از سوی جامعه می‌خورند، به دنبال درمان نباشند و تصور کنند تنها راه مقابله با PTSD این است که از نظر روانی قوی باشند. مهم است که ما بتوانیم اطلاعات درست و غلط را خصوصا در مورد اختلالات روانی تشخیص دهیم و تلاش کنیم تا سواد سلامت روان خود را افزایش دهیم.

گروه روانشناسی ستاره

[ad_2]
لینک منبع

اختلال پرخوابی چیست و چگونه درمان می‌شود؟

[ad_1]

اختلال خواب پرخوابی (Hypersomnia) با دوره‌های خواب آلودگی بیش از حد روزانه یا خواب شبانه طولانی مدت مشخص می‌شود و با دارو و... درمان می‌شود.

خواب یکی از نیازهای ضروری برای سلامت جسمی و روانی انسان است و اختلالات خواب یکی از مشکلات رایج بین مردم می باشد که باید مورد توجه قرار بگیرد. اکثر افراد از اینکه کمتر یا بییشتر از آنچه که به نظرشان لازم است می‌خوابند یا اینکه خواب آرامی ندارند، شکایت می‌کنند. در این مقاله به اختلال خواب پرخوابی و راه‌ درمان آن پرداخته شده است.

تعریف اختلالات خواب

اختلال خواب (Sleep disorder) مانند زیاد یا کم خوابیدن، پریدن از خواب، نرفتن به مرحله خواب عمیق و سخت به خواب رفتن است. این اختلالات می‌تواند ناشی از بیماریهای روانپزشکی مانند اضطراب، افسردگی، بیماریهای سیستم تنفسی (خرناس) یا به عنوان نوعی بیماری سالمندان باشد. از مهم‌ترین اختلالات خواب بی‌خوابی و فلج خواب یا بختک است. اختلالات خواب را به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم کرده‌اند:

• اختلالات اولیه دسته‌ای هستند که هیچ وابستگی یا ارتباطی با بیماری‌های جسمانی و روانی و مصرف مواد مخدر ندارند.
• در اختلالات ثانویه، اختلال خواب پیامد یک بیماری جسمی، روانی، اضطراب، افسردگی ، مصرف مواد مخدر و الکل است.

انواع بی‌خوابی‌ها و پرخوابی‌ها جزو اختلالات اولیه هستند. اشکال در شروع خواب، تداوم خواب، احساس ناراحتی پس از بیدار شدن به مدت یک ماه اختلال خواب را منعکس می‌کند و فرد باید نسبت به این علایم هشیار باشد. خواب آلودگی مفرط که مدت یک ماه یا بیشتر طول بکشد. ممکن است بیشتر بر نوجوانان و بزرگسالان جوان دیده شود و می‌تواند یکی از علائم افسردگی باشد.

تعریف اختلال پرخوابی

پرخوابی (Hypersomnia) با دوره‌های خواب آلودگی بیش از حد روزانه، یا خواب شبانه طولانی مدت مشخص می‌شود. افرادی که دارای اختلال پرخوابی می‌باشند، اغلب بارها و بارها در طول روز در زمان‌ها و مکان‌های نامناسب مانند محل کار، در حال مصرف غذا و یا در مکالمات مجبور به خواب می‌شوند. بیماران اغلب خواب طولانی داشته و مشکل بیدار شدن از خواب دارند، و در بیداری نیز ممکن است احساس گیجی داشته باشند.

افراد مبتلا به اختلال پرخوابی نیاز به حدود 70 ساعت خواب در هفته دارند و به سختی از خواب بیدار می‌شوند. هنگامی این افراد بیدارند، معمولا احساس‌شان این است که شب‌شان به بیدارخوابی گذشته است و آن را مانند راه رفتن در مه توصیف می‌کنند. اغلب این افراد پس از اینکه تشخیص بیماری‌هایی مانند افسردگی، قطع تنفس حین خواب یا مشکلات تیروئید در مورد آنها رد می‌شود، مشکلشان به عنوان اختلال خواب تشخیص داده می‌شود.

علت اختلال پرخوابی

اختلال پرخوابی ممکن است ناشی از:

• مصرف مواد مخدر یا الکل
• مصرف برخی داروها، یا قطع داروها
• داشتن استعداد ژنتیکی برای پرخوابی بدون علت شناخته شده‌
• شرایط پزشکی از جمله بیماری‌های اسکلروز، افسردگی، آنسفالیت، کم کاری تیرویید، صرع، چاقی و...
• گاهی پرخوابی یک نشانه است و در واقع می‌تواند بخشی از یک اختلال دیگر باشد. به عنوان مثال خواب سنگین می‌تواند نشانه سندرم کلین لوین باشد که این سندرم یک اختلال عصبی است که اغلب مردان بزرگسال را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علایم اختلال خواب پرخوابی

• خواب آلودگی
• مشکل در بیدار شدن
• احساس گیجی یا سرگردانی
• افزایش زمان خواب تا 18-14 ساعت در روز
• اضطراب
• کم انرژی بودن
• بی قراری
• فکر یا گفتار کند
• از دست دادن اشتها
• مشکلات حافظه
• افزایش نیاز به خواب در طول روز
• برخی از بیماران توانایی عملکرد مناسب در خانواده، روابط اجتماعی، شغلی و غیره را از دست می‌دهند.

درمان اختلال خواب پرخوابی

تحقیقات نشان داده است که بیماران دچار پرخوابی یک ناقل شیمیایی مغزی تولید می‌کنند که آنها را در همه اوقات در حالت خواب‌آلوده نگه می‌دارد. این یافته‌ها دال بر این است که احتمالا درمان دارویی برای افراد دچار پرخوابی می‌تواند موثر باشد.اما تحقیق و بررسی در این زمینه همچنان ادامه دارد.

درمان دارویی: در صورت پرخوابی معمولا محرک‌هایی مانند آمفتامین، متیل فنیدیت، و مدافینیل، تجویز می‌شود. سایر داروهای مورد استفاده برای درمان این اختلال، شامل کلونیدین، لوودوپا، بروموکریپتین، داروهای ضد افسردگی، و مهارکننده‌های مونوآمین اکسید هستند. داروی آرمودافینیل نیز در سال 2007 برای درمان اختلال خواب پرخوابی تایید شد که از لحاظ شیمیایی مشابه مدافینیل می‌باشد. آرمودافینیل دارای مزیت‌هایی است از جمله این که مقدار کمتری از آن تأثیر بیشتری خواهد داشت.

تغییر رفتار: برای مثال اجتناب از کار در شب و فعالیتهای اجتماعی که موجب به تاخیر انداختن زمان خواب می‌گردد و همچنین رژیم غذایی مناسب مانند کاهش مصرف الکل و کافئین.

نور درمانی: پرخوابی ممکن است به علت اختلال ریتم بدن اتفاق بیافتد این ریتم به وسیله رویارویی با نور و تاریکی کنترل می‌شود بنابراین نور درمانی در کاهش پرخوابی موثر می‌باشد. از نور درمانی برای درمان بیماران مبتلا به اختلالات عاطفی فصلی استفاده می‌کنند. این بیماران معمولا دچار افسردگی زمستانی و خواب آلودگی شدید می‌شوند. مواجهه تدریجی با نور به طور فزاینده‌ای درکاهش پرخوابی مفید است. در این روش شبیه سازی طلوع، بیدارشدن را برای این بیماران آسان‌تر می‌سازد و در ساعات صبح احساس هوشیاری بیشتری دارند.

بهبود خود به خود: علت پرخوابی معمولا ناشناخته است. این اختلال در بسیاری از افراد به طور ناگهانی و خود به خود درمان می‌شود و این امر نشان می‌دهد که پرخوابی یک عارضه موقتی می‌باشد که به مرور زمان بهبود می‌یابد.

چگونه به درمان اختلال خواب پرخوابی کمک کنیم؟

• پرخورى در شب که از مهمترین عوامل پرخوابى است. سعى کنید شب‏ها به حداقل غذا اکتفا کنید و غذا را سرشب میل کنید که تا موقع خواب هضم شده باشد.
• اگر طبع شما سرد است از خوردن غذاهایى مثل ماست، بادمجان، ترشیجات و غیره که طبیعتا سرد هستند و موجب تشدید خواب‏آلودگى مى‏شود بپرهیزید و اگر طبیعت شما گرم است از غذایى که طبیعت گرم دارند نیز اجتناب کنید.
• عدم تحرک و ترک ورزش روزانه باعث اجتماع رطوبت در بدن و خواب آلودگی می‌شود. در عین حال اگر فعالیت‏هاى بدنی شما زیاد است آنها را تعدیل کنید.
• با برنامه‏ریزى دقیق سعى کنید به تدریج از میزان خواب خود بکاهید. مثلا جدولى تنظیم کنید که به مدت یکماه (هر روز 5 دقیقه) از طول خواب خود حدود یک ساعت یا بیشتر کم کنید.
• توجه داشته باشید که 6 تا 7 ساعت خواب، ضرورى است و اگر کاستن از خواب موجب افت کارآیى روزانه شما مى‏شود، هرگز در صدد کاهش میزان خواب خود برنیایید.
• براى پس از بیدار شدن از خواب یک برنامه مفید و الزام‏آور، تنظیم کنید؛ به طور مثال یک برنامه مرتب مطالعه‏اى یا عبادى و یا ورزشى داشته باشید.
• گاه مشکل پرخوابی در روز به علت دیر خوابیدن در شب است. برای رفع این مشکل، افراد باید خواب خود را به تأخیر نیندازند و در همان اوایل شب بخوابند.
• ممکن است اختلال خواب پرخوابى، ناشى از یک مشکل روحى مانند افسردگى باشد و بنابراین برای درمان آن باید به روان‏پزشک یا روانشناس مراجعه کنید.

گروه روانشناسی ستاره

[ad_2]
لینک منبع

روش درمان چشم چرانی و هیزی

[ad_1]

روش درمان چشم چرانی و هیزی

به گزارش ایران ناز ، یکی از معضلات اخلاقی بسیار فراگیر و دردسر ساز در روابط زن و مرد ، مشکل چشم چرانی در یکی از طرفین است . چشم چرانی به نوعی یک بیماری و آلودگی روحیست که سبب سست شدن بنیان خانواده میشود .  چگونه می‌توان از چشمان خود محافظت کرده و چشم‌چرانی را ترک کرد؟درمان چشم‌چرانی مانند دیگر آلودگی‌ها و بیماری‌‌های روحی و روانی، باید از دو راه و در دو مرحله صورت ‌گیرد: یک) از راه فکری و نظری. دو) از طریق عملی…

قرآن کریم می فرماید: به مؤمنان بگو چشمان خود را فرو بندند و دامن خود را حفظ کنند، این برای آنها پاکیزه تر است و خدا به آنچه می کنند، آگاه است؛ پس خواست قرآن رعایت عفت عمومی برای زن و مرد است و این کار را وظیفه ضروری و واجب مومنین شمرده شده است.

روش های زیادی برای درمان چشم چرانی ارائه شده است که به شرح زیر است:

نحوه درمان چشم‌چرانی چگونه است توضیح دهید؟

پاسخ اجمالی

درمان چشم‌چرانی مانند دیگر آلودگی‌ها و بیماری‌‌های روحی و روانی، باید از دو راه و در دو مرحله صورت ‌گیرد: یک) از راه فکری و نظری. دو) از طریق عملی؛

انسان را می‌توان به کامپیوتری تشبیه کرد که از نرم افزار و سخت افزار تشکیل شده است، نیروی فکر و اندیشه‌ی انسان به ‌‌منزله‌ی نرم افزار و نیروهای عملی و بدن او به‌‌‌منزله‌ی سخت افزار می‌باشد. همان‌گونه که یک کامپیوتر در صورتی به‌درستی عمل می‌کند که از نرم افزار و سخت افزار مناسبی برخوردار باشد؛ انسان نیز زمانی عملکرد مناسبی خواهد داشت که نیروهای فکری و عملی او اصلاح گردد.

برای درمان چشم‌چرانی و دیگر آلودگی‌های روحی در مرحله‌ی نظری و فکری، راه‌‌ها و مراحل متعددی وجود دارد که به نظر می‌رسد مقدم بر همه آنها تقویت ایمان به خدای سبحان، اعتقاد به قیامت، شناخت نفس و جایگاه انسان در نظام خلقت است.

پس از آن توجه به آثار منفی و عواقب خطرناک چشم‌چرانی و آثار مثبت ترک این رفتار‌های زشت است.

در این زمینه روایات چنین می‌فرمایند:

۱) پیامبر(ص) فرمود: نگاه تیری از تیرهای شیطان است و هر کس به‌جهت ترس از خدا، آن‌را ترک کند خداوند شیرینی ایمان را در قلب او قرار می‌دهد.[١]

2) امام علی(ع) می‌فرماید: قلب، کتاب دل است؛[٢] یعنی آنچه دیده بیند در دل می‌نشیند و یا به عبارتی: «هر آنچه دیده بیند، دل کند یاد!»

3) امام صادق(ع) فرمود: چیزی مانند نگاه نکردن به نامحرم و چشم‌پوشی از آن برای انسان پرفایده‌‌تر نیست؛ زیرا کسی چشم از محرمات نمی‌پوشد، مگر آن‌که جلوه عظمت و جلال پروردگار متعال را در قلب خود مشاهده می‌کند.

4) از امام علی(ع) پرسیدند: چگونه می‌توان از چشمان خود محافظت کرده و چشم‌چرانی را ترک کرد؟ فرمود: به وسیله خضوع و اطمینان پیدا کردن به این‌که زیر نظر کسى هستی که بر باطن تو آگاه است. و چشم جاسوس قلب و سفیر عقل است، پس چشم خود را بپوشان از آنچه سزاوار دین تو نیست و از آنچه قلب تو آن را مکروه می‌دارد و یا عقل انکار می‌کند.

5) رسول اکرم(ص) فرمود: چشم را از محرمات بپوشانید تا امور عجیب مشاهده کنید.

6) حضرت عیسى(ع) به حواریان خود فرمود: پرهیز کنید از نظر به سوى محذورات و آنچه ممنوع شده است؛ زیرا این چنین نگاه‌هایی بذر شهوت بوده و فرع و شاخه فسق و فجور است.[٣]

اما درمان عملی این نوع آلودگی‌ها تمرین و ممارست، داشتن اراده‌ی جدی، تهیه برنامه منظم و عمل نمودن به آن و محاسبه نفس[۶] بر اساس آن است.

برخی از اساتید اخلاق در این زمینه می‌‌گویند: «نه تنها چشم خود را از نامحرم و معصیت، بلکه از هر چه که تو را از یاد خدا غافل می‌کند بپوشان. و آن‌را در قرائت قرآن و مطالعه احادیث، یا در مشاهده آیات و نشانه‌های الهى و یا در گریستن از خوف خدا صرف کن».[٤]

پی نوشت ها:

١. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، ج ۱۰۱، ص ۳۸، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

٢. شریف الرضى، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق، صبحی صالح، ص ۵۴۸، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

٢. منسوب به جعفربن محمد علیه السلام، امام ششم ع ، مصباح الشریعه، ص ۹، بیروت، اعلمى، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.

٤. نراقی، ملا احمد، تذکره الأحباب، ص ۵۹، قم، بوستان کتاب، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

[ad_2]
لینک منبع

همه چیز در مورد عوارض خودارضایی و درمان آن

[ad_1]

همه چیز در مورد عوارض خودارضایی و درمان آن

یکی از مسائل جنسی بسیار شایع در میان جوانان ، خودارضایی است . نیاز جنسی از اصلی ترین نیازهای هر فرد است که اگر به روش صحیح ازدواج برآورده نشود فرد به راههای مختلفی از جمله خودارضایی رو می آورد . به گزارش ایران ناز خودارضایی عملی است که به لحاظ دینی نکوهش فراوان شده است، با این حال افسانه‌ها و خرافات فراوانی دربارهٔ آن وجود دارد. بسیاری از این افسانه‌ها پشتوانه علمی ندارند و صرفاً موجب احساس اضطراب و ایجاد احساس گناه در افراد می‌شود

خودارضایی مثل هر کارکرد جسمانی‌روانی دیگری، ممکن است تبدیل به یک فعالیت آسیب‌زا شود. در این زمینه می‌توان به «خودارضایی وسواسی» اشاره کرد که در آن فرد به انجام خودارضایی احساس اجبار می‌کند.

در این مطلب ابتدا افسانه‌های رایجی که دربارهٔ خودارضایی وجود دارد را واکاوی می‌کنیم و سپس خودارضایی وسواسی را به عنوان یکی از اختلال‌های مربوط بررسی می‌کنیم و در ‌‌نهایت به راهکارهایی برای فائق‌آمدن بر آن اشاره می‌کنیم.

افسانهٔ شمارهٔ یک: خودارضایی بینایی را ضعیف می‌کند

مطالعات نشان می‌دهند که خودارضایی پدیدهٔ بسیار رایجی است.نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهند که ۶۷ الی ۹۴درصد از مردان و بین ۴۳ تا ۸۵درصد از زنان حداقل یک‌بار در طول زندگی‌شان اقدام به خودارضایی کرده‌اند. در ایران تعداد این پژوهش‌ها بنا به دلایل مختلفی کم‌تر است یا در دسترس نیستند، ولی مطالعه‌ای که در سال ۱۳۹۰ انجام شده است و در مجله علوم رفتاری و اجتماعی چاپ شده، نشان می‌دهد ۹۲درصد از مردان و ۶۲درصد از زنان ایرانی حداقل یک‌بار در طول زندگی‌شان اقدام به خودارضایی کرده‌اند، بنابراین احتمالاً بینایی تعداد کثیری از افراد جامعه باید از بین رفته باشد یا مشکل داشته باشد.

ولی علم پزشکی تاکنون هیچ نتیجهٔ مستقیمی دربارهٔ ارتباط خودارضایی با مشکلات پزشکی و ضعف بینایی به دست نیاورده است. تنها مطالعات پزشکی که در آن به ارتباط خودارضایی با مشکلات جسمانی اشاره شده است، مربوط به خودارضایی وسواسی است.

افسانهٔ شماره دو: خودارضایی اختلال روانی ایجاد می‌کند

تنها مشکل روان‌شناختی مربوط به خودارضایی، «احساس گناه» است. عوامل متعددی موجب می‌شود که فرد بعد از خودارضایی دچار احساس گناه شود، از جمله این‌که اگر فرد «خودارضایی» را امری غیرطبیعی و ناپسند و زشت در نظر بگیرد، یا پیامدهای وحشتناک برای آن متصور شود، یا حتی اگر همین افسانه‌هایی که در این‌جا ذکر می‌شود را از پیامدهای خودارضایی در نظر بگیرد، احساس گناه در او افزایش پیدا می‌کند.

افسانهٔ شماره سه: خودارضایی باعث تضعیف قوای جسمانی، کم‌خونی و لاغری می‌شود

بله، خودارضایی مانند هر عمل دیگری که بخشی از انرژی جسمانی بدن را تحلیل می‌برد، موجب خستگی یا شاید بی‌حالی شود و بخشی از انرژی جسمانی بدن را مصرف می‌کند.

ولی خستگی، بی‌حالی و تحلیل انرژی بعد از خودارضایی، با استراحت و تغذیه مناسب دوباره تامین می‌شود و این تحلیل انرژی دائمی نیست. همچنین خودارضایی در مردان، ارتباطی به بدکارکردی اسپرم‌ها ندارد.

خودارضایی وسواسی چیست؟

خودارضایی وسواس‌گونه، به شرایطی اشاره دارد که در آن فرد برای انجام خودارضایی احساس اجبار می‌کند. این شرایط ممکن است با دیدن فیلم‌ها یا عکس‌هایی با محتوای جنسی همراه باشد یا نباشد.

این وسواس ممکن است با دیگر اختلال‌های رایج روان‌شناختی همچون افسردگی، اضطراب و رفتارهای وسواسی و ناتوانی در رابطه عاطفی همراه باشد.

نشانه‌های خودارضایی وسواسی چیست؟

اگر چنین نشانه‌های در عمل به خودارضایی وجود داشته باشد، می‌توان آن را خودارضایی وسواسی در نظر گرفت:

اگر خودارضایی فرد آن‌قدر زیاد باشد که روابط اجتماعی، عاطفی، بین فردی و کاری او را مختل کند.

اگر خودارضایی آن قدر شدید باشد که بعد از هر ارگاسم، احساس تنهایی در فرد ایجاد شود.

اگر بعد از خودارضایی، رضایت جنسی کسب نشود.

اگر فرد روزانه بین ۵ تا ۱۵بار خودارضایی کند.

اگر فرد نمی‌تواند وسوسهٔ تحریک اندام‌های جنسی‌اش را کنترل کند.

اگر فرد تنها زمانی دست از خودارضایی می‌کشد که آسیب‌دیده یا خسته و فرسوده شود یا احساس فشار اجتماعی شدیدی را تجربه کند.

چگونه با خودارضایی وسواسی کنار بیاییم؟

حالا که این اختلال را شناختید راه‌حل‌هایش را هم با هم مرور می‌کنیم:

۱. بپذیرید که مشکل دارید

از دلایل مهم خودارضایی، نداشتن رابطه عاطفی و جنسی طبیعی است. اگر شما به این دلیل خودارضایی می‌کنید، احتمالاً باید دلایل ناتوانی در برقراری رابطه عاطفی را پیدا کنید.

از طرف دیگر گاهی خودارضایی راهی برای فرار از واقعیت‌های زندگی است. تغییر در زندگی نیاز به این دارد که شما اهداف مشخصی را دنبال کنید. همچنین «زمان خطرناک» را پیدا کنید. یعنی نشانه‌هایی که موجب می‌شوند که شما در آن زمان دست به خودارضایی بزنید را پیدا کنید و در آن زمان‌ها خود را مشغول به کار دیگری کنید.

۲. ابتکار به خرج دهید و عادت‌هایتان را بشکنید

مدتی خودارضایی نکنید و وارسی کنید که این رفتار چه قدر از زمان شما را به خود اختصاص می‌دهد، در حالی که می‌توانید آن را به فعالیت‌های اجتماعی و احساس‌های بهتر بگذرانید. به عبارت دیگر، بهتر است به جای تاکید بر یک جنبه از زندگی‌تان، در اینجا زندگی جنسی، ابعاد لذت‌بخش دیگری نیز داشته باشید.

۳. ذره‌ذره کم کنید

اگر شما روزانه خودارضایی می‌کنید، اول تلاش کنید که، یک روز در هفته خودارضایی نکنید. مثلاً جمعه‌ها خودارضایی نکنید. سپس تلاش کنید که هفته‌ای دو روز خودارضایی نکنید و در آن روز‌ها به نیازهای جسمانی و روانی دیگرتان برسید.

۴. خودتان را مشغول نگه دارید

وقتی هیچ‌کاری برای انجام‌دادن نداشته باشید، احتمال این که خودارضایی کنید زیاد می‌شود. خلاقیت به خرج دهید و خود را در موقعیت‌هایی قرار دهید که نمی‌توانید خودارضایی کنید. بودن با دوستان، رفتن به کتابخانه یا کتابفروشی، رفتن به پیاده‌روی، رفتن به باشگاه ورزشی، رفتن به یک کافه یا رستوران، روش‌هایی هستند که شما را از خودارضایی دور می‌کنند. در واقع با این کار شما ذهنتان را تربیت می‌کنید که هر نشانه‌ای را با خودارضایی همانند نکند.

۵. به فیلم‌ها و عکس‌های جنسی نگاه نکنید

یکی از دلایلی که افراد نمی‌توانند رفتارهای وسواسی خودارضایی را کنترل کنند، پورنوگرافی یا دیدن فیلم‌های جنسی است. خیلی مهم است که تحملتان را برای وسوسهٔ دیدن چنین فیلم‌هایی بالا ببرید.

[ad_2]
لینک منبع